Chłopki. Opowieść o naszych babkach

Moim zdaniem jedna z najlepszych książek autorki. Polecam!

Moim zdaniem jedna z najlepszych książek autorki. Polecam!

Przeczytałam (od najniższej oceny) wiele opinii czyteników i trochę się dziwię; to nie jest reportaż o wsi z czasów PRL - tylko z lat 20-30tych XX wieku (więc czemu Czytelniku negujesz treść książki, powołując się na lata 50-60te?); przykłady podawane przez Autorkę, istotnie, uświadamiają ogromną biedę i trud wydostania się z niej - to, że można by znaleźć przykłady na szczęśliwe życie na wsi nie zmieniają ogólnego wydźwięku.

Jak dla mnie, ogromny plus za wielką pracę przy zbieraniu bibliografii, za mozolne śledzenie losów bohaterek, za pokazanie problemów wsi z wielu stron, ze szczegółami, w szerokim kontekście i rzetelnie.
Do tego dodatkowy plus - za takie przedstawienie problematyki, że dzisiejszy czytelnik jest w stanie przez to przebrnąć bez nudy i ze zrozumieniem.

Minusy? Nie dowiedziałam się istotnie niczego, czego bym nie wiedziała wcześniej.

Generalnie: mocna siódemka.
Pozycja, która rewelacyjnie uświadamia jak daleką drogę zrobiła polska wieś i w jakich szczęśliwych czasach żyjemy.

Przeczytałam (od najniższej oceny) wiele opinii czyteników i trochę się dziwię; to nie jest reportaż o wsi z czasów PRL - tylko z lat 20-30tych XX wieku (więc czemu Czytelniku negujesz treść książki, powołując się na lata 50-60te?); przykłady podawane przez Autorkę, istotnie, uświadamiają ogromną biedę i trud wydostania się z niej - to, że można by znaleźć przykłady na...

Lektura, którą polecam przeczytać każdemu. Uświadamiająca, pełna brutalnej prawdy dotyczącej naszych przodkiń, przede wszystkim wstrząsającej. Każdy zdawał sobie sprawę, że nie było kolorowo u "najniższej klasy społecznej", ale dopiero ta pozycja uświadamiana na jaką skalę. Autorka zrobiła kawał dobrej roboty, nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić, ile musiała poświęcić czasu na zdobywanie informacji i naprawdę rzetelny research. Książka zasługuje na pełne uznanie. Mimo że minęło trochę czasu od przeczytania wciąż w głowie przed snem czy przypadkowych sytuacjach przypominam sobie przedstawione w niej sytuacje, słowa, dzieje i poszczególne osoby. Nie mogę powiedzieć, ze czytało się ją łatwo. Bo nie. Miała cudny styl, ale była ciężka treściowo, powodowała ciarki na plecach i niepokój w sercu. Naprawdę godna pochwały.

Lektura, którą polecam przeczytać każdemu. Uświadamiająca, pełna brutalnej prawdy dotyczącej naszych przodkiń, przede wszystkim wstrząsającej. Każdy zdawał sobie sprawę, że nie było kolorowo u "najniższej klasy społecznej", ale dopiero ta pozycja uświadamiana na jaką skalę. Autorka zrobiła kawał dobrej roboty, nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić, ile musiała poświęcić...

Kolejna tendencyjna współczesnej literatury. Jakby autorka wyszukiwała tylko te wspomnienia i historyczne świadectwa, jakie pasowały do feministycznej tezy o uciemiężonych przez wszystko i wszystkich biednych wiejskich kobietach. Oczywiście, najgorszy był Kościół katolicki. Z opowieści mojej babci wynika coś zupełnie innego: gdyby nie parafia, gdyby nie organizacje katolickie, gdyby nie święta kościelne, kobiety nie miałyby ani wytchnienia, ani poczucia własnej wartości. I nie chodzi o opozycję do mężczyzn (jakby chłopi mieli lekko, serio????),ale o zwykłe człowieczeństwo. Tylko ktoś, kto nie zna polskiej literatury (choćby z lektur szkolnych),mógł się dziwić, czytając omawianą pozycję. Czytałam z irytacją, bo poza biadoleniem, nie znalazłam chęci popatrzenia głębiej i dalej - historia Polski, zabory etc. się kłaniają - czyli poszukiwania przyczyn takiego a nie innego stanu rzeczy. Powoływanie się na życie w ówczesnej Danii czy Francji nie ma racji bytu, biorąc pod uwagę historyczny kontekst. Zatem - nie polecam.

Kolejna tendencyjna współczesnej literatury. Jakby autorka wyszukiwała tylko te wspomnienia i historyczne świadectwa, jakie pasowały do feministycznej tezy o uciemiężonych przez wszystko i wszystkich biednych wiejskich kobietach. Oczywiście, najgorszy był Kościół katolicki. Z opowieści mojej babci wynika coś zupełnie innego: gdyby nie parafia, gdyby nie organizacje...

Piękna, wzruszająca książka o życiu naszych przodków. Polecam

Piękna, wzruszająca książka o życiu naszych przodków. Polecam

Świetna, bardzo otwierająca oczy lektura.

Świetna, bardzo otwierająca oczy lektura.

Na początku byłam bardzo zafascynowana ta książką. Pierwszą połowę bardzo szybko przeczytałam. Jednak potem, troszkę już było dla mnie za dużo wszystkiego. Za dużo informacji na raz, różne przeplatane ze sobą historie. Dla mnie bardziej to była książka dokumentalna. I ciężko mi się ja potem czytało, marzyłam, żeby już ja skończyć.
Historie ukazane w tej książce są szokujące i aż niewyobrażalne. Każdy mówi, że kiedyś było lepiej. Ale czy aby na pewno ??
Daję 6, spodziewałam się czegoś innego. Ale dzięki tej książce mam większą wiedzę o tym jak rzeczywiście wyglądało życie naszych babek i mogę zrozumieć pewne rzeczy, mam inną perspektywę i więcej respektu.

Na początku byłam bardzo zafascynowana ta książką. Pierwszą połowę bardzo szybko przeczytałam. Jednak potem, troszkę już było dla mnie za dużo wszystkiego. Za dużo informacji na raz, różne przeplatane ze sobą historie. Dla mnie bardziej to była książka dokumentalna. I ciężko mi się ja potem czytało, marzyłam, żeby już ja skończyć.
Historie ukazane w tej książce są...

Na początku miałam trochę mieszane uczucia dot. tej książki, ale z każdą kolejną stroną wciągała bardziej. To0 niesamowite, jak w ciągu ok. 100 lat zmieniła się rzeczywistość w Polsce, w tym na wsiach. To niesamowite, w jak trudnych czasach przyszło żyć naszym babkom i prababkom. Choćby dlatego warto przeczytać tę książkę.

Na początku miałam trochę mieszane uczucia dot. tej książki, ale z każdą kolejną stroną wciągała bardziej. To0 niesamowite, jak w ciągu ok. 100 lat zmieniła się rzeczywistość w Polsce, w tym na wsiach. To niesamowite, w jak trudnych czasach przyszło żyć naszym babkom i prababkom. Choćby dlatego warto przeczytać tę książkę.

Chyba oczekiwałem dużo więcej i dla tego lekkie rozczarowanie.

Chyba oczekiwałem dużo więcej i dla tego lekkie rozczarowanie.

Co wiesz o pracy w polu? A co wiesz o pracy w polu na początku XX wieku?

Nie da się obok tej książki przejść obojętnie. To działo się mniej więcej tylko sto lat temu. Trzy czwarte społeczeństwa w międzywojniu to chłopi, pogardzani, wyzyskiwani, harujący, nieuświadomieni w niczym, o statusie zero. Kobiety były w jeszcze smutniejszym położeniu, oprócz harówki w polu, zajmowanie się domem, dziećmi, inwentarzem. Od dziecka do tego przygotowywane. Niektóre fakty szokują, sześcioletnie dzieci zajmowały się młodszym rodzeństwem, dzieci na prośbę rodziców były zwalniane z obowiązku szkolnego, bo potrzebne były do roboty w polu.

Czytałam niepochlebne opinie z zarzutami, że brak źródeł, że trele-morele, nie zgadzam się. Przecież tytuł mówi:"Opowieści naszych babek". To nie jest historyczna monografia. To piękna opowieść utkana ze wspomnień i tekstów źródłowych. A bibliografia, jak ktoś ciekawy, czeka sobie na końcu.

Książkę czyta się bardzo dobrze, błyskawicznie, jak beletrystykę z olbrzymią galerią postaci. Pomimo ogromu nazwisk, miejsc, dat, wydarzeń, płynie się, jak dobrze sterowaną łodzią. Autorka tak wyważyła ciężar emocjonalny, że mimo wyraźnych dołów nie jesteś się w stanie zapaść, ja nawet nie umiałabym wypaść za burtę, bo ta opowieść trzyma w żelaznym uścisku. I choć nie jest to komfortowy rejs, nie chcę go kończyć. Tak naprawdę ukazuje niezwykły hart kobiet, które na żadne wsparcie nie mogły liczyć. Mimo to uparcie podążały swoją drogą.

Jestem ogromnie wdzięczna za tę opowieść. Nasze babcie i prababcie w niej po trosze żyją. Wielu może zrozumie, skąd ich specyficzne dla nas charaktery, chłód emocjonalny, zaganianie do pracy, chorobliwa oszczędność czy nienadążanie za rozwojem świata. Nasze babcie wykonały siedmiomilowy krok w przyszłość po wojnie, nic więc dziwnego, że czasami trudno im było się odnaleźć w tym pędzącym ekspresie.

Poczytaj, może odnajdziesz rodzinne historie...

Co wiesz o pracy w polu? A co wiesz o pracy w polu na początku XX wieku?

Nie da się obok tej książki przejść obojętnie. To działo się mniej więcej tylko sto lat temu. Trzy czwarte społeczeństwa w międzywojniu to chłopi, pogardzani, wyzyskiwani, harujący, nieuświadomieni w niczym, o statusie zero. Kobiety były w jeszcze smutniejszym położeniu, oprócz harówki w polu,...